Geschiedenisles

Ruim 2300 jaar geleden wist de Griekse grondlegger van de westerse geneeskunde Hippocrates het al: “Laat uw voeding uw medicijn zijn en uw medicijn uw voeding.” Orthos komt uit het Grieks en betekent: juist, recht of gezond en moleculair betekent: de moleculen betreffende. Samen betekent het dus ´de juiste moleculen´. We worstelen tegenwoordig met gevolgen van verkeerde voeding.

De wetenschap dat voeding een geneeskrachtige werking kan hebben stamt al van eeuwen geleden. Zo noemt Hippocrates (460-377 v Chr) meerdere malen de geneeskrachtige werking van voeding en hanteert Maimonides (1135-1204) de stelling dat: ‘geen enkele ziekte die door dieet kan worden genezen, met andere middelen dient te worden behandeld’. 

In het begin van de 20e eeuw werden steeds meer gebreksziekten ontdekt die genezen konden worden door het toedienen van vitamines. Een voorbeeld is scheurbuik dat te voorkomen en te genezen bleek met vitamine C. Dat voeding meer invloed heeft dan alleen het voorkomen van de typische gebreksziekten wordt steeds duidelijker vanaf ongeveer 1960. Sindsdien blijkt uit een groeiend aantal wetenschappelijke onderzoeken dat er wel degelijk een niet te verwaarlozen relatie bestaat tussen voeding en ziekten. Zo is inmiddels duidelijk dat slechte voedingsgewoonten een rol spelen bij het ontstaan van bijvoorbeeld kanker, hart- en vaat ziekten en diabetes type2.

Orthomoleculaire behandelwijzen dateren uit de jaren 50. De psychiaters Abram Hoffer en Humphry Osmond behandelden hun schizofrene patiënten met hoge doses nicotinezuur en vitamine C. Hoge doses van genoemde vitamines zouden de 'biochemische reacties' weer de goede kant op moeten richten, een therapievorm die vanwege de hoge doseringen vitamines al snel "megavitaminetherapie" werd genoemd. In 1968 introduceerde Linus Pauling, geïnspireerd door het werk van Hoffer en Osmond, de term "orthomoleculair" in het tijdschrift Science. 

Deze wetenschap raakte op de achtergrond toen, vanaf ongeveer 1850, de chirurgie steeds grotere resultaten boekte en na de tweede wereldoorlog antibiotica als middel tegen infectieziekten ontwikkeld werd. Naast deze behandelmethoden werd de invloed van voeding ineens als ondergeschikt ervaren. Dit maakt ook het verschil tussen reguliere gezondheidszorg en complementaire gezondheidszorg, waar orthomoleculaire voeding onder valt. Bij de reguliere gezondheidszorg wordt vaak gekozen voor een oplossing in de vorm van medicijnen of een andere vorm van symptoombestrijding. 

Als orthomoleculair therapeut kijk je nét even wat verder en probeer je echt tot de kern van een klacht te komen. Dus niet alleen symptomen verlichten, maar ook daadwerkelijk de gezondheid verbeteren. Het één kan het ander juist goed versterken!